Wydanie wspólnikom składników majątku likwidowanej spółki nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie spółki na gruncie art. 14a ustawy o CIT
Stosownie do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 czerwca 2019 r. (II FSK 2237/17) konsekwencją wydania wspólnikom składników majątku likwidowanej spółki nie jest powstanie przychodu po stronie spółki. Artykuł 14a ustawy o CIT wskazuje na rozpoznanie przychodu w przypadku regulowania w formie niepieniężnej zobowiązań pieniężnych wynikających z zawarcia odpowiednich umów. Likwidacyjne wydanie majątku spółki nie jest regulowane umową, lecz czynnością techniczną i nie wynika z wcześniejszego zobowiązania pieniężnego wobec wspólnika. W takiej sytuacji nie można więc zidentyfikować przychodu podatkowego. W przeciwnym razie likwidacja spółki wymagałaby tworzenia rezerw pieniężnych na późniejszą zapłatę podatku. Jest to kolejny wyrok, który ugruntowuje linię orzeczniczą w podobnych kazusach.
Przeniesienie własności znaku towarowego jako wynagrodzenie za przymusowe lub automatyczne umorzenie akcji jest świadczeniem usługi w VAT
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2019 r. (I FSK 1160/14) przeniesienie własności znaku towarowego w zamian za umorzenie akcji stanowi świadczenie usług na gruncie ustawy o VAT. W orzekanej sprawie znak towarowy, który spółka miała przekazać akcjonariuszowi w zamian za umarzane udziały, był wykorzystywany w działalności gospodarczej spółki, a także miał być tak wykorzystywany przez wspólnika po przeniesieniu własności. Zdaniem sędziów NSA w takim przypadku dojdzie do odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu Ustawy o VAT. Przez świadczenie usług rozumie się bowiem przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności.
Kwestia nabycia statusu podatnika VAT w przypadku sprzedaży działek gruntu
Stosownie do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2019 r. (I FSK 578/17) podział nieruchomości w celu dalszej sprzedaży nie kwalifikuje do uzyskania statusu podatnika VAT. W stanie faktycznym nie można było wykazać, iż podatnik podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami. Okres od zakupu nieruchomości do sprzedaży poszczególnych działek był relatywnie długi, a podatnik dokonał jedynie podziału i wystąpił o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy. W konsekwencji, podział nieruchomości w celu jej stopniowej sprzedaży mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym podatnika i nie rodzi skutków w VAT.
Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT nie może prowadzić do interpretacji, w której każda odpłatna dla właściciela czynność prawna odnosząca się do nieruchomości, utożsamiona będzie z działalnością gospodarczą
Zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2019 r. (I FSK 385/17) pomimo szerokiej definicji działalności gospodarczej w ustawie o VAT nie każda odpłatna czynność dotycząca nieruchomości stanowi o prowadzeniu działalności gospodarczej. Orzekana sprawa dotyczyła podatnika, który w zamian za oddanie nieruchomości rolnej w dzierżawę miał pokrywane koszty podatku rolnego przez dzierżawcę. Z uwagi na to, że dzierżawa miała na celu głównie zachowanie rolnego charakteru nieruchomości i utrzymanie jej w majątku osobistym, nie mogła być z góry zakwalifikowana jako wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych.
Brak jest podstaw do stwierdzenia, że w ramach definicji ZCP istnieje również wymóg przeniesienia nieruchomości, na której prowadzona była działalność gospodarcza
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2019 r. (sygn. akt II FSK 1296/17) zespół składników materialnych i niematerialnych może stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa także wówczas, gdy zostaje przeniesiony z wyłączeniem nieruchomości, na której funkcjonuje. Zdaniem NSA prawo do nieruchomości – w okolicznościach danej sprawy – nie było elementem determinującym, czy przeniesiona została zorganizowana część przedsiębiorstwa. Tym samym wniesienie takiego zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do spółki jako aportu nie skutkowało obowiązkiem rozpoznania przychodu podatkowego.
Mechanizm ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku przejęcia spółki, którego celem jest uniknięcie opodatkowania
Stosownie do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 1362/18) skutkiem w podatku dochodowym od osób prawnych przejęcia spółki, którego celem było uniknięcie lub uchylenie się od opodatkowania, będzie określenie podstawy opodatkowania a contrario do art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT (w brzmieniu sprzed 2018 r.). W konsekwencji, dochód należy określić jako nadwyżkę wartości majątku spółki przejmowanej ponad nominalną wartość udziałów przyznanych udziałowcom. Zdaniem Sądu w przypadku przejęcia, którego celem było uniknięcie lub uchylenie się od opodatkowania, nie ma podstaw, aby podstawa opodatkowania była określana na zasadach ogólnych bądź poprzez zastosowanie analogii do art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT.
MF: Przy zaliczce odwrotne obciążenie, reszta zapłaty w split payment
Ministerstwo Finansów wyjaśniło zasady rozliczania zaliczek otrzymanych przed dniem 1 listopada 2019 r., gdy sprzedaż nastąpi po tej dacie. Zarówno eksperci jak i podatnicy mieli wątpliwości, jak powinni postąpić przy rozliczaniu czynności opodatkowanych dotychczas według schematu odwrotnego obciążenia. Zgodnie z wyjaśnieniami, do pozostałej wartości transakcji zastosowanie znajdą nowe regulacje obowiązujące od dnia 1 listopada 2019 r., a zatem pozostała część płatności powinna zostać dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.
Ocena zgodności z prawem UE dodatkowego zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 112b ust. 2 Ustawy o VAT – pytanie prejudycjalne do TSUE
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 3 października 2019 r. (sygn. akt I SA/Wr 448/19) skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytanie prejudycjalne w zakresie zgodności art. 112b ust. 2 ustawy o VAT z przepisami dyrektywy VAT, traktatami unijnymi i zasadą proporcjonalności. Wskazany przepis dotyczy nałożenia na podatnika 20% sankcji w sytuacji, gdy po zakończeniu kontroli złoży on korektę deklaracji uwzględniającą stwierdzone w toku kontroli nieprawidłowości i ureguluje zaległe zobowiązanie podatkowe lub zwróci nienależną kwotę zwrotu. W uzasadnieniu sąd wskazał, że sankcja powinna być stosowana wobec nieuczciwych podatników, a nie w przypadku, gdy rozliczenia zostały prawidłowo skorygowane bez uszczerbku dla budżetu państwa.
Zachęcamy do zapoznania się z komentarzem prawnym
