Przekształcenie użytkowania wieczystego we własność opodatkowane VAT
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 25 lutego 2021 r. w sprawie Gminy Wrocław przeciwko Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. C‑604/19) orzekł, że przekształcenie prawa użytkowania wieczystego (PUW) nieruchomości w prawo własności za opłatą i z mocy prawa stanowi dostawę towarów opodatkowaną VAT.
W postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu, który skierował pytanie prejudycjalne do TSUE, Gmina Wrocław zaskarżyła uzyskaną interpretację indywidualną, zgodnie z którą powinna ona opodatkowywać VAT opłaty z tytułu przekształcenia PUW we własność. Gmina argumentowała, że użytkownik wieczysty rozporządza nieruchomością jak właściciel, a więc zmiana tytułu do tego rozporządzania nie może spowodować ponownej dostawy tego samego towaru. Dyrektor KIS co prawda nie podważał kwestii braku ponownej dostawy, ale argumentował, iż w przypadku przekształcenia mamy do czynienia z kontynuacją dostawy, a więc w sensie ekonomicznym opłaty za przekształcenie stanowią element wynagrodzenia za dostawę nieruchomości. Stąd też organ wywnioskował o konieczności opodatkowania VAT czynności przekształcenia PUW.
TSUE potwierdził, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dostawą towarów w rozumieniu art. 14 ust. 2 lit. a) Dyrektywy VAT, czyli z przeniesieniem prawa własności do towaru w zamian za odszkodowanie, z nakazu wydanego przez organ władzy publicznej lub w jego imieniu albo z mocy prawa. W ocenie Sądu spełnione zostały wszystkie przesłanki: i) przeniesienie prawa własności na dotychczasowych użytkowników wieczystych, ii) przekształcenie z mocy prawa, iii) zapłata odszkodowania (opłaty z tytułu przekształcenia były ściśle związane z przeniesieniem własności). Ponadto TSUE uznał, że przy przekształceniu gmina działa w charakterze podatnika, a nie organu władzy publicznej (a więc nie korzysta ze zwolnienia), jednak w tym zakresie zastrzegł konieczność weryfikacji określonych przesłanek przez WSA.
Zagraniczny przedsiębiorca bez polskiego zakładu nie musi składać sprawozdania finansowego
W interpretacji indywidualnej z 19 lutego 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.486.2020.1.BG, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, iż zagraniczna spółka, która zamierza nabyć i wynajmować nieruchomości w Polsce, ale nie będzie posiadać tu zakładu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, nie musi przekazywać sprawozdań finansowych Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej. W przedmiotowej sprawie chodziło o spółkę z Belgii, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT w Polsce. Nie będzie ona jednak posiadać w naszym kraju jakiejkolwiek stałej placówki, a opodatkowaniu CIT w Polsce będą podlegały tylko dochody z najmu majątku nieruchomego. W wydanej interpretacji Organ potwierdził, iż taka spółka nie będzie podlegała polskim przepisom o rachunkowości oraz nie będzie zobowiązana do przekazywania Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej sprawozdania finansowego.
Wydatki refakturowane przez asset managera bez limitu kosztów
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił w interpretacji indywidualnej z 7 października 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.182.2020.1.AS, że płatność realizowana na rzecz asset managera z tytułu ponoszonych przez niego kosztów stałych (takich jak: koszty zatrudnienia osób zaangażowanych w świadczenie usług zarządzania nieruchomością, koszty najmu biura, koszty oprogramowania oraz infrastruktury IT) nie podlega ograniczeniom zaliczania do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ustawy o CIT. Spółka nie miała wątpliwości, że takiemu ograniczeniu podlegają usługi zarządzania i marketingu, świadczone przez asset managera. Zastanawiała się jednak, czy dyspozycji tego przepisu podlega dodatkowa opłata, której podstawą kalkulacji stanowią koszty stałe ponoszone przez zarządcę. Organ uznał, iż w tym zakresie opłata ta nie stanowi wynagrodzenia za usługę, gdyż nie dochodzi do żadnego świadczenia. Mamy do czynienia wyłącznie ze zwrotem kosztów, a więc nie można ich traktować jako opłaty za usługi, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT.
Wyrok TSUE z 11 marca 2021 r. w sprawie Danske Bank (C-812/19) – oddział jako odrębny podatnik VAT w stosunku do centrali będącej członkiem grupy VAT w innym państwie.
11 marca 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w sprawie Danske Bank (C-812/19) orzekł, iż dla „celów podatku od wartości dodanej (VAT) zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie art. 11 [dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. – TPA] grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi”. W szerszym kontekście wyrok doprecyzowuje relacje między wyrokami TSUE z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie FCE Bank, sygn. C-210/04 (w którym zakład główny i jego oddział zostali uznani za jednego podatnika VAT) a wyrokiem TSUE z dnia 17 września 2014 r. w sprawie Skandia America (USA) filial Sverige, sygn. C-7/13, w którym TSUE orzekł iż zakład główny spółki znajdujący się w państwie trzecim, którego oddział jest częścią grupy VAT w jednym z państw członkowskich stanowi odrębnego podatnika VAT. Tym samym, w relacji zakład główny spółki a jego oddział, jeżeli jedno z nich przynależy do grupy VAT należy uwzględnić „prymat” grupy VAT jako jednego podatnika VAT nad relacją łączącą zakładów główny spółki z jego oddziałem gdy jedno z nich należy do grupy VAT. Powyższe będzie miało wpływ na sposób dokumentowania świadczeń między zakładem głównym spółki a oddziałem spółki a także na sposób obliczenia współczynnika w przypadku występowania czynności podlegających zwolnieniu.
Zapoznaj się z komentarzem prawnym
