Jak rozliczyć VAT przy wniesieniu aportu
Rzeczpospolita, 2024-06-03, Emilia Wolnowska
Jak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 8 maja 2024 r., sygn. akt C 241/23, podstawą opodatkowania VAT wniesienia aportem nieruchomości jest wartość emisyjna, a nie nominalna akcji. Spór dotyczył odmowy przez organ podatkowy uwzględnienia dokonanego przez spółkę odliczenia kwot VAT wskazanych na fakturach wystawionych z tytułu wkładów niepieniężnych w postaci nieruchomości wniesionych przez spółki. Spółka podwyższyła kapitał zakładowy poprzez wkłady niepieniężne pochodzące od dwóch innych spółek. Obie te spółki zawarły z tą pierwszą kilka umów, których przedmiotem było przeniesienie należących do nich nieruchomości i wniesienie wkładu pieniężnego w zamian za akcje. W deklaracjach VAT spółka uwzględniła kwotę VAT i kwotę netto widniejącą na fakturach dotyczących wniesienia nieruchomości aportem. Kwoty te zostały obliczone na podstawie wartości emisyjnej akcji spółki otrzymanych w zamian za te wkłady. Organ podatkowy uznał, że podstawę opodatkowania VAT wkładów wniesionych w ramach podwyższenia kapitału spółki należy obliczać z uwzględnieniem wartości nominalnej akcji spółki, a nie ich wartości emisyjnej. Ze stanowiskiem tym zgodził się również organ odwoławczy. Ostatecznie sprawa trafiła do Trybunału. Zdaniem Trybunału podstawę opodatkowania nieruchomości przeniesionych na spółkę należy ustalić na podstawie uzgodnionej zapłaty rzeczywiście otrzymanej w tym celu przez spółki. Spółki uzgodniły, że owa zapłata polega na przydzieleniu akcji spółki po cenie emisyjnej za akcję, więc ta cena emisyjna, a nie wartość nominalna tych akcji, powinna zostać uwzględniona w celu ustalenia podstawy opodatkowania przeniesienia tych nieruchomości.
Usługi pośrednictwa bez podatku u źródła
Rzeczpospolita, 2024-06-03, Zofia Flaczyńska
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 20 marca 2024 r. (sygn. akt I SA/Gd 1100/23) firmy nie muszą odprowadzać podatku u źródła od wynagrodzeń wypłacanych agentom świadczącym usługi pośrednictwa w sprzedaży. W analizowanym przypadku sąd uznał, że tego typu usługi, mimo iż mogą wykazywać pewne podobieństwo do usług doradczych czy marketingowych, nie mieszczą się w katalogu usług objętych tym podatkiem. Sąd podkreślił, że zasada określoności prawa podatkowego i zakaz wykładni rozszerzającej uniemożliwiają uznanie usług pośrednictwa za usługi o charakterze podobnym do usług wymienionych ustawie o CIT, w katalogu usług podlegających polskiemu podatkowi u źródła. Wyrok ten ma istotne znaczenie dla firm działających na rynku międzynarodowym, które korzystają z usług pośredników w sprzedaży swoich produktów lub usług.
W sprawach o pożyczki sądy nie zawsze po stronie podatników
Gazeta Prawna, 2024-06-04, Agnieszka Pokojska
Zgodnie z wyrokami sądów administracyjnych, w tym Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 maja 2024 r. (sygn. akt III SA/Wa 448/24) udzielenie pożyczki wspólnikowi ze środków spółki wypracowanych przed przejściem na estoński CIT nie podlega opodatkowaniu. Fiskus prezentuje odmienne stanowisko, twierdząc, że każda pożyczka udzielona wspólnikowi w trakcie opodatkowania estońskim CIT stanowi ukryty zysk podlegający opodatkowaniu. Sądy administracyjne, w tym WSA w Warszawie, w swoich korzystnych dla podatników orzeczeniach wskazują na intencję ustawodawcy, która zakładała objęcie estońskim CIT dochodów wypracowanych w okresie jego obowiązywania. Wypłata środków z lat ubiegłych, już opodatkowanych, nie powinna podlegać ponownemu opodatkowaniu w ramach ryczałtu. W kwestii odsetek od pożyczek udzielonych spółce przed przejściem na estoński CIT, sądy nie stają po stronie podatników. Fiskus uznaje takie odsetki za ukryte zyski i opodatkowuje je. Stanowisko to podzielił m.in. WSA we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z 18 stycznia 2024 r. (I SA/Wr 516/23). Wciąż brak jednolitej linii orzeczniczej, co generuje niepewność po stronie podatników. Kwestia opodatkowania pożyczek udzielonych w ramach estońskiego CIT pozostaje sporna.
Pieniądze wydane za podwykonawcę można zaliczyć do KUP
Gazeta Prawna, 2024-06-06, Paweł Jastrzębowski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 29 maja 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 231/24, wydatki, które firma wzięła na siebie, żeby zachować dobre relacje z kontrahentem, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – nawet jeśli były to koszty napraw koniecznych po wypadku, do którego doszło z winy tego podwykonawcy. Chodziło o spółkę, która świadczy usługi związane z utrzymaniem i remontami dróg kolejowych. Podczas wykonywania usługi na rzecz jej głównego kontrahenta doszło do uszkodzenia kolejowej infrastruktury technicznej. W trakcie wypadku spółka świadczyła usługi z pomocą podwykonawcy. Firma ta na podstawie umowy ramowej zawartej ze spółką jest zobowiązana do zapewnienia pracowników o odpowiednich kwalifikacjach. Jedną z takich osób był kierownik pociągu, który w dniu wypadku popełnił błąd. Spółka ze względu na długoterminową współpracę z kontrahentem zdecydowała się na zawarcie porozumienia i naprawę powstałej szkody. Uważała, że szybkie usunięcie powstałej szkody było racjonalną ekonomicznie decyzją, która miała uchronić spółkę przed poniesieniem jeszcze wyższych kosztów naprawy. Poniesione wydatki spółka chciała uznać za koszty podatkowe. Innego zdania był Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Racji fiskusowi nie przyznał jednak WSA w Gdańsku.
Dzierżawa znaku towarowego z niskim podatkiem
Rzeczpospolita, 2024-06-07, Przemysław Wojtasik
Zgodnie z korzystnym dla podatników wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lutego 2024 r. (sygn. akt II FSK 796/22) przychody z tytułu dzierżawy znaków towarowych mogą być opodatkowane na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Spór dotyczył kwalifikacji przychodów uzyskiwanych przez wspólnika spółki jawnej z tytułu udostępnienia tej spółce praw do znaków towarowych na podstawie umowy dzierżawy. Organy podatkowe tradycyjnie stały na stanowisku, że przychody z udostępnienia znaków towarowych, niezależnie od rodzaju umowy, stanowią odrębne od dzierżawy źródło przychodów i powinny być opodatkowane na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej. WSA w Łodzi, a następnie NSA, nie podzieliły tego stanowiska. Sąd wskazał, że do przychodów z dzierżawy, najmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze zalicza się m.in. przychody z praw majątkowych, jeżeli ze względu na swoje właściwości nadają się do używania i pobierania pożytków oraz można nimi rozporządzać. W ocenie sądu, przepis ten nie różnicuje praw majątkowych, które mogą być przedmiotem dzierżawy, co oznacza, że obejmuje on również prawa własności intelektualnej, takie jak znaki towarowe. Tym samym, przychody z udostępnienia znaku towarowego na podstawie umowy dzierżawy mogą korzystać z preferencyjnej formy opodatkowania w postaci ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.
