Refakturowanie to nie import usług
Gazeta Prawna, 2024-08-26, Katarzyna Jędrzejewska
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 sierpnia 2024 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.356.2024.2.JSZ wyjaśnił, że jeżeli polska spółka kupuje usługę od polskiego podmiotu działającego w naszym kraju, to mamy do czynienia co najwyżej z refakturowaniem usług, ale nie ich importem. Chodziło o polską spółkę, która przystąpiła do międzynarodowego stowarzyszenia non profit z siedzibą w Szwajcarii, zrzeszającego niezależnych importerów, producentów oraz dystrybutorów produktów naftowych. Stowarzyszenie jest właścicielem znaku towarowego, który udostępnia firmom zakładającym stacje benzynowe, hotele, motele i restauracje. Jest ono finansowane ze składek członkowskich, które zbiera za pośrednictwem organizacji krajowych. Wystawia im faktury, zgodnie z prawem szwajcarskim, a te z kolei stanowią podstawę do dalszych rozliczeń między organizacją krajową a członkiem stowarzyszenia, jako podmiotem korzystającym ze znaku towarowego. Spółka uważała, że w ten sposób kupuje licencję niewyłączną na znak towarowy od stowarzyszenia, bo to ono jest właścicielem tego znaku. Była więc zdania, że jest to import usług i w związku z tym powinna rozliczyć w Polsce VAT z tego tytułu. Nie zgodził się z nią Dyrektor KIS.
Najem urządzeń przemysłowych. Nie tak łatwo o opinię
Gazeta Prawna, 2024-08-26, Klaudia Małek
W wyrokach z 14 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Lu 183/24 i 7 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Lu 148/24 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie orzekł, że nie można wydać opinii o stosowaniu preferencji w podatku u źródła, jeżeli należność jest wyłączona rozporządzeniem z mechanizmu pay&refund. Stanowisko WSA w Lublinie ma istotne skutki dla polskich spółek działających w międzynarodowych grupach kapitałowych wypłacających zagranicznym podmiotom powiązanym należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania (w tym najem i dzierżawę) urządzeń przemysłowych, w tym środków transportu, urządzeń handlowych lub naukowych. Jeżeli celem uzyskania opinii nie będzie wyłączenie reżimu pay&refund, to płatnicy nie będą mogli skorzystać z takiego sposobu potwierdzenia należytej staranności. Lubelski Urząd Skarbowy w Lublinie nie będzie bowiem wydawał opinii o stosowaniu preferencji w sprawach dotyczących najmu lub dzierżawy urządzeń przemysłowych. Oznacza to realne problemy związane z potwierdzeniem warunków stosowania preferencji i dochowania należytej staranności.
Wynajem odsprzedanej linii produkcyjnej jest z estońskim CIT
Gazeta Prawna, 2024-08-27, Paweł Jastrzębowski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 13 sierpnia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 394/24 orzekł, że jeżeli spółka sprzedała wspólnikowi linię produkcyjną, a następnie wynajęła ją od niego, by móc prowadzić działalność gospodarczą, to czynsz za najem jest ukrytym zyskiem. Sędzia uzasadnił że takie działania wspólnika, który przekształca spółkę, aby była ona opodatkowana estońskim CIT, ale wcześniej kupuje od niej linię produkcyjną, niezbędną dla funkcjonowania tej spółki, jest wprost nakierowane na wyprowadzanie zysku w taki sposób, aby nie płacić podatku. Za bez znaczenia WSA uznał to, że najem jest na warunkach rynkowych, a spółka ma inne linie produkcyjne, które również wykorzystuje w swojej działalności.
Należyta staranność wymaga działania „tu i teraz”
Gazeta Prawna, 2024-08-27, Magdalena Snopek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 sierpnia 2024 r., sygn. akt I FSK 1619/20 orzekł, iż sprawdzenie po roku od transakcji, czy kontrahent jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym lub w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jest działaniem zdecydowanie spóźnionym. Chodziło o firmę, która podjęła działania weryfikujące w 2013 r., natomiast kwestionowane przez fiskusa transakcje zostały zawarte w 2012 r. Firma zajmowała się głównie sprzedażą artykułów spożywczych. Jej dostawcami miały być dwie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, ale w trakcie kontroli organy podatkowe ustaliły, że spółki te nie zrealizowały dostaw wskazanych na wystawionych przez nie fakturach. Ustalono, że w rzeczywistości nie prowadziły one działalności gospodarczej. Osoby, które w tamtym czasie zarządzały spółkami, nie potrafiły wskazać żadnych dowodów prowadzenia działalności przez te firmy ani żadnych szczegółów przebiegu transakcji udokumentowanych fakturami wystawionymi w 2012 r. Firma nie zgodziła się ze stawianymi zarzutami, ale przegrała w sądach obu instancji.
Będą kolejne zmiany w strukturach JPK
Gazeta Prawna, 2024-08-27, Mariusz Szulc
26 sierpnia 2024 r. Ministerstwo Finansów opublikowało komunikat, w którym przypomniało, że od 2025 r. pierwsza grupa podatników CIT będzie musiała prowadzić księgi rachunkowe wyłącznie w formie elektronicznej. Nowy obowiązek jest konsekwencją przepisów uchwalonych jeszcze w ramach Polskiego Ładu, których wejście w życie było następnie odsuwane w czasie. Zawarte w księgach rachunkowych informacje będą przesyłane co roku do końca marca do właściwego naczelnika urzędu skarbowego w strukturze jednolitego pliku kontrolnego (JPK_KR_PD), która jest często określana jako tzw. JPK_CIT. Ten nowy obowiązek będzie wchodził w życie stopniowo. Najpierw obejmie podatników CIT, których przychody za poprzedni rok przekroczyły 50 mln euro oraz podatkowe grupy kapitałowe. W kolejnych latach obowiązkiem zostaną objęte kolejne grupy podmiotów, tj. za rok podatkowy lub rok obrotowy rozpoczynający się po 31 grudnia 2025 r. inni podatnicy CIT (spółki niebędące osobami prawnymi) zobowiązani do składania JPK_VAT, po 31 grudnia 2026 r. pozostali podatnicy CIT i spółki niebędące osobami prawnymi.
Spółka dostarczyła towar oszustowi? Straci też prawo do 0 proc. VAT w ramach WDT
Rzeczpospolita, 2024-08-28, Aleksandra Tarka
Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka, która padła ofiarą oszusta. We wniosku wyjaśniła, że od ponad 25 lat działa na rynku. Zajmuje się produkcją i współpracuje z wieloma kontrahentami. Około 90 proc. swoich wyrobów sprzedaje za granicę. Spółka dodała, że jest zarejestrowana również na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE. Wskazała, że w czerwcu 2019 r. została oszukana. Przedstawiciel potencjalnego kontrahenta dostał ofertę cenową, którą zaakceptował, przesyłając oficjalne zamówienie na kilka partii towaru. Spółka podkreśliła, że w trakcie rozmów starała się pozyskać więcej informacji na temat zamawiającego, a żadna z pozyskanych ogólnodostępnych informacji, m.in. z VIES, strony internetowa czy opinii kontrahentów nie wzbudziła jej podejrzeń. Towar został dostarczony do kontrahenta, faktury wysłano, ale nie otrzymano zapłaty. Centrala brytyjskiej spółki wskazała, że zamówienie było sfałszowane i nie zna zamawiającego. Polska firma uważała, że od początku działała w usprawiedliwionym przekonaniu, iż nawiązuje kontakty handlowe z realnym kontrahentem. Dlatego chciała potwierdzenia, że ma prawo do 0 stawki VAT w odniesieniu do dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw. Fiskus się z tym nie zgodził. Spółka zaskarżyła interpretację, lecz ostatecznie przegrała. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. I FSK 1662/20 uznał, iż podatnik, który tylko na podstawie maila oraz kontaktu telefonicznego, bez weryfikacji nowego kontrahenta, wysyła towar do oszusta podającego się za jego przedstawiciela, nie ma prawa do 0 stawki VAT dla wewnątrzwspólnotowej dostawy.
Opłaty legalizacyjne mogą być podatkowym kosztem
Gazeta Prawna, 2024-08-29, Mariusz Szulc
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8 sierpnia 2024 r., sygn. akt III SA/Wa 1303/24 uznał, że opłata za legalizację samowoli budowlanej nie jest karą, dlatego może być kosztem uzyskania przychodu. Spółka, której dotyczy najnowszy wyrok, otrzymała postanowienie powiatowego inspektora nadzoru budowlanego o wstrzymaniu prac budowlanych. Inspektor uznał, że część prac jest prowadzona wbrew projektowi budowlanemu i projektowi zagospodarowania terenu. Spółka rozpoczęła w związku z tym postępowanie legalizacyjne i wniosła opłatę legalizacyjną. Uważała, że wydatek ten może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, bo – jak argumentowała – ma on nierozerwalny związek z zabezpieczeniem źródła jej przychodów. Innego zdania był Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Interpretację Dyrektora uchylił WSA.
Postęp techniczny na koszt klienta nie jest innowacją
Rzeczpospolita, 2024-08-29, Paweł Rochowicz
21 sierpnia 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok o sygn. II FSK 595/24 w sprawie firmy dostarczającej maszyny do produkcji w sektorze budowlanym. Sędziowie uznali, że przyjęcie zlecenia od klienta na innowacyjne produkty nie jest innowacją. Sprawa dotyczyła maszyn do obróbki blachy w celu produkcji pokryć dachowych i rynien. Innowacje polegały m.in. na wprowadzeniu rozwiązań zapobiegających pękaniu tej blachy podczas obróbki i zminimalizowaniu ilości odpadów. Sąd uznał, że charakter działań dotyczący spornych projektów jest „standardowym i niezbędnym oraz charakterystycznym przejawem prowadzenia działalności”.
