28 kwietnia 2025 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację nr 0111-KDIB1-1.4010.114.2025.2.AW określającą skutki na gruncie podatku u źródła (WHT) w odniesieniu do opłat bankowych i prowizji związanych z kredytem.
Stan faktyczny
Z pytaniem do fiskusa zwróciła się polska spółka zajmująca się wytwarzaniem energii odnawialnej, posiadająca dwa rachunki bankowe w duńskim banku – Rachunek 1 (rachunek operacyjny) oraz Rachunek 2 (rachunek kredytowy). Spółka ponosiła opłaty bankowe związane z prowadzeniem obu rachunków oraz prowizje kredytowe wynikające z umowy kredytowej zawartej z bankiem.
Opłaty bankowe obejmowały m.in. opłaty za otwarcie rachunku, opłaty administracyjne oraz opłaty za transfery pieniężne. Prowizje kredytowe dotyczyły m.in. uruchomienia kredytu, jego wcześniejszej spłaty, przedłużenia terminu spłaty oraz zwiększenia kwoty kredytu. Prowizje kredytowe były kalkulowane w zależności od wysokości udzielonego kapitału oraz okresu, na jaki został on udostępniony lub przez jaki spółka dysponowała środkami pochodzącymi z kredytu.
Spółka wskazała, że obecnie pobiera i odprowadza do organu podatkowego podatek u źródła od wartości prowizji kredytowych ponoszonych na rzecz banku. W odniesieniu natomiast do opłat bankowych związanych zarówno z Rachunkiem 1, jak i z Rachunkiem 2, taki podatek nie jest pobierany i odprowadzany, bowiem zdaniem Spółki opłaty te nie stanowią odsetek w rozumieniu przepisów podatkowych.
Spółka celem potwierdzenia ciążących na niej obowiązków w zakresie podatku u źródła zwróciła się do Dyrektora KIS m.in. z następującymi pytaniami:
- czy powinna pobierać WHT od opłat bankowych związanych z Rachunkiem 1 i Rachunkiem 2;
- czy powinna pobierać WHT od prowizji kredytowych wypłacanych na rzecz banku.
Stanowisko spółki
W ocenie spółki, zarówno opłaty bankowe związane z prowadzeniem Rachunku 1 i Rachunku 2, jak i prowizje kredytowe, nie spełniają definicji odsetek określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 11 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a zatem nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła.
Spółka argumentując swoje stanowisko wskazała na następujące okoliczności:
- opłaty bankowe mają charakter stały, odrębny od udzielonego finansowania i stanowią wynagrodzenie banku niezależne od okresu korzystania z kapitału, a kwota wynagrodzenia z tytułu opłat bankowych nie stanowi świadczenia określonego w wysokości obliczonej proporcjonalnie do stopy procentowej i czasu korzystania;
- prowizje kredytowe pozostają w związku z przygotowaniem, udzieleniem i spłatą kredytu, mają charakter jednorazowej opłaty, a do ich obliczania nie jest stosowana stopa procentowa względem czasu korzystania z tych środków.
Stanowisko organu podatkowego
Organ uznał stanowisko spółki za częściowo nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że opłaty bankowe za Rachunek 1 (rachunek operacyjny) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła, ponieważ nie są związane z pozyskaniem obcego kapitału. Natomiast opłaty bankowe za Rachunek 2 (rachunek kredytowy) oraz prowizje kredytowe – jako związane z pozyskanym kredytem i kalkulowane w zależności od wysokości kapitału oraz czasu jego wykorzystania – spełniają definicję odsetek i podlegają opodatkowaniu WHT.
Organ powołał się na szeroką definicję odsetek zawartą w art. 11 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Danią oraz treść Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, wskazując, że termin „odsetki” należy rozumieć jako wszelkiego rodzaju wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Z tego też względu opłaty za prowadzenie Rachunku 2, który został uruchomiony w związku z udzieleniem przez bank kredytu, oraz prowizje kredytowe są ściśle związane z udzieleniem finansowania i stanowią element kosztu pozyskania kapitału (finansowania zewnętrznego).
Omawiana interpretacja wpisuje się w aktualną, niekorzystną dla podatników linię interpretacyjną i orzeczniczą, zgodnie z którą organy podatkowe szeroko interpretują pojęcie odsetek na potrzeby podatku u źródła. Podobne stanowisko dotyczące prowizji i opłat okołokredytowych związanych z pozyskaniem finasowania zaprezentowano już bowiem m.in. w interpretacjach indywidualnych:
- nr 0111-KDIB2-1.4010.211.2018.1.BJ z dnia 23 lipca 2018 r.,
- nr 0114-KDIP2-1.4010.207.2019.2.JC z dnia 26 lipca 2019 r.
Taką wykładnię potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym wyrok NSA z 15 lutego 2023 r., sygn. II FSK 1642/20.
