Ulga na złe długi – nowy obowiązek podatników CIT

Spread the love

Podatnicy CIT niedotrzymujący terminów płatności w transakcjach handlowych, mogą zostać zobowiązani do zwiększenia kwoty podatku przypadającego do zapłaty. 

Wskazany powyżej obowiązek zostanie wprowadzony do polskiego porządku prawnego w związku  z nowelizacją ustawy CIT, dokonaną ustawą z 19 lipca 2019 roku o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych.

Nowe regulacje wejdą w życie 1 stycznia 2020 roku i w praktyce będą miały zastosowanie do wszystkich transakcji handlowych przeprowadzanych przez jednostkę (np. zakup towarów oraz usług, zakup środków trwałych oraz zapasów).

Interpretacja omawianych przepisów przez organy podatkowe może podążyć w kierunku, iż omawiany obowiązek znajdzie zastosowanie nawet w przypadku, kiedy podatnik nie zaliczył danego zobowiązania do kosztów uzyskania przychodów. Innymi słowy, przekroczenie terminu płatności wynikającego z faktury może spowodować obowiązek zwiększenia dochodu, nawet jeśli dane zobowiązanie nie powiększyło kosztów uzyskania przychodów.

Nowy obowiązek będzie miał zastosowanie do transakcji handlowych, których termin zapłaty upływa po 31 grudnia 2019 r, nawet jeśli zostały zawarte przed końcem 2019 r.
W przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpocznie się przed 1 stycznia 2020 r., nowe regulacje mają zastosowanie począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się po 31 grudnia 2019 r., w odniesieniu do transakcji handlowych, w przypadku których termin zapłaty upływa po 31 grudnia 2019 r.

Podstawowa zasada działania
Zgodnie z nowymi przepisami, podstawa opodatkowania w podatku CIT podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania pieniężnego, które nie zostało uregulowane. Zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
Okres 90 dni liczy się od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Omawiana zasada spowoduje zatem obowiązek zwiększenia dochodu, jeśli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
Jeśli zobowiązanie zostało uregulowane po zwiększeniu dochodu, podatnik ma prawo zmniejszyć dochód w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zobowiązanie zostało uregulowane.

Obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania stosuje się po spełnieniu następujących warunków:

  • dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji
  • od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku, gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności
  • transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podatnik, który nie otrzymuje zapłaty w terminie, może zmniejszyć swój dochód do opodatkowania. Zgodnie z ustawą zmieniającą, podstawa opodatkowania może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych (bez VAT) wartość wierzytelności, która nie została uregulowana lub zbyta. Zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zmniejszenie podstawy opodatkowania nie jest obligatoryjne.

Wyłączenia
Obowiązek „zwiększenia podatku” oraz uprawnienie do jego „zmniejszania” nie wystąpi w przypadku transakcji dokonywanych pomiędzy podmiotami powiązanymi, niezależnie od tego czy są to powiązania krajowe, czy zagraniczne.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *