Koszty inwestora ponoszone przez spółkę jako koszty uzyskania przychodu
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 lipca 2020 (II FSK 1420/18) stwierdził, iż koszty inwestora ponoszone przez spółkę można zakwalifikować jako koszt uzyskania przychodu. W przedmiotowej sprawie podatnik wskazał, iż funkcjonuje w branży zajmującej się budową linii i stacji energetycznych. Spółka zawarła z inwestorem umowę na budowę linii energetycznej. W ramach współpracy spółka pozyskuje inwestorowi wszelkie zgody administracyjne, posiadając odpowiednie pełnomocnictwa. Podatnik zadał w interpretacji pytania czy opłacane przez spółkę w imieniu inwestora opłaty wynikające z decyzji, wyroków sądowych i pozwoleń wydanych na inwestora mogą być kosztami uzyskania przychodów dla spółki. NSA stwierdził że, przepisy podatkowe nie określają, że podatnikiem nie może być podmiot ponoszący cudze wydatki. Sąd podsumował, iż w przedstawionej sprawie można uznać, że te wydatki mają związek z działalnością gospodarczą, są definitywne i bezzwrotne, więc w konsekwencji można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.
Zwrot kosztów budowy w przypadku wygaśnięcia umowy użyczenia i dzierżawy
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 28 lipca 2020 r. (I SA/Gd 161/20) orzekł, iż za odpłatną dostawę towarów należy uznać zwrot nakładów poniesionych przez podatnika na budowę hal na gruntach stanowiących własność innych podmiotów, w przypadku wygaśnięcia umowy użyczenia czy dzierżawy. Spółka za zgodą właścicieli gruntów (z których spółka korzystała na podstawie umowy użyczenia oraz umowy dzierżawy) wybudowała hale magazynowe. Podatnik odliczył VAT od poniesionych nakładów na budowę obu hal. W wyniku biznesowych ustaleń właściciele gruntów planują dokonać rozliczenia wydatków poniesionych przez właścicieli hal. Powstało pytanie, czy zwrot poniesionych przez spółkę nakładów na budowę hal na obu nieruchomościach w związku z zakończeniem umów użyczenia i dzierżawy należy zakwalifikować, jako odpłatną dostawę towarów na gruncie podatku VAT. WSA w Gdańsku przyznał rację spółce stwierdzając, że w momencie gdy strony mogą rozliczyć nakłady poniesione na cudzą nieruchomość nie ma znaczenia cywilnoprawne przeniesienie własności. Sąd stwierdził, iż w przypadku zwrotu nakładów w postaci wybudowanych przez dzierżawcę hal na rzecz wydzierżawiającego dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi budynkami jak właściciel i tym samym następuje dostawa towarów.
Sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a koszty uzyskania przychodu
Przy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP) jedną z kluczowych kwestii jest prawidłowe określenie kosztu uzyskania przychodu z transakcji. Podatnik, który dokonał sprzedaży ZCP powziął wątpliwość, czy środki pieniężne, które stanowiły składową ZCP stanowią koszt uzyskania przychodów w wysokości wartości nominalnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 sierpnia 2020 r. (III SA/Wa 2261/19) orzekł, że środki pieniężne mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Sąd argumentował, że co prawda środki pieniężne są dość specyficznym składnikiem majątku spółki- nie są wytwarzane lub nabywane. Jednakże dla celów uznania środków pieniężnych za koszt wystarczy, by sprzedawca ZCP utracił ten składnik majątku ze swoich aktywów.
Podstawa opodatkowania podatkiem od nieruchomości elektrowni wiatrowych, w spółce komandytowej
Spółka komandytowa posiadająca elektrownie wiatrowe powzięła wątpliwość jak określić podstawę opodatkowania budowli dla celów podatku od nieruchomości. Możliwości były dwie: albo przyjęcie wartości będącą podstawą obliczania amortyzacji albo przyjęcie wartości rynkowej. Spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. W związku z powyższym, spółka uważała, że powinna przyjąć wartość rynkową. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 sierpnia 2020 r. (II FSK 1142/18) przyznając rację spółce stwierdził, iż podstawą opodatkowania posiadanych elektrowni wiatrowych będzie ich wartość rynkowa. określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego. Bez znaczenia pozostaje fakt, że to wspólnicy spółki są uprawnieni do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Jaki NIP dla oddziału zagranicznego przedsiębiorcy?
Wyrokiem z 31 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 509/18) Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że oddział zagranicznego przedsiębiorcy może identyfikować się numerem polskim NIP podmiotu zagranicznego. Organ interpretacyjny twierdził, że rozliczanie przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego podatku dochodowego od osób fizycznych oraz uiszczania składek ubezpieczeniowych determinuje obowiązek posiadania przez oddział odrębnego numeru NIP w zakresie, w jakim występuje on w roli płatnika. NSA nie zgadzając się z organem interpretacyjnym wskazał, że z którą zgłoszenia rejestracyjnego dokonuje się jednorazowo, niezależnie od rodzaju czy liczby opłacanych podatków, formy opodatkowania, czy liczby prowadzonych przedsiębiorstw. Z uwagi na fakt, że oddziału i jednostki macierzystej nie można traktować jako odrębne podmioty, oddział zagranicznego przedsiębiorcy, nawet występując w określonych przypadkach w roli płatnika, nie będzie miał obowiązku dokonania odrębnej rejestracji NIP.
Usługi ubezpieczeniowe a podatek u źródła
Wciąż brak jest jednolitego stanowiska czy od usług ubezpieczeniowych nabywanych od zagranicznych podmiotów należy pobierać podatek u źródła czy nie. Organy interpretacyjne twierdzą, że usługi ubezpieczeniowe są usługami podobnymi do usług poręczeń i gwarancji i w konsekwencji podatek u źródła jest należny. W wyroku z 9 lipca 2020 (sygn. akt III SA/WA 2621/19) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, na brak podobieństwa między usługami poręczeń i gwarancji, a ubezpieczeniami. Sąd wskazał m.in., że przy umowie ubezpieczenia ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem (wypadkiem), natomiast w ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia. Cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki, co nie występuje w przypadku gwarancji. Ponadto, umowa ubezpieczeniowa jest zawsze umową dwustronną, której stroną musi być firma ubezpieczeniowa, podczas gdy w umowie gwarancji mogą występować trzy podmioty, gdyż jej beneficjentem może być podmiot trzeci nie będący stroną umowy gwarancyjnej. Podmioty wypłacające należności z tych tytułów na rzecz zagranicznego ubezpieczyciela nie mają zatem obowiązku pobierania podatku w Polsce.
Obowiązki weryfikacyjne kontrahenta w podatku u źródła, a kwota wypłaty
W wyrokach z 9 lipca 2020 r. (sygn. akt III SA/Wa 2264/19, III SA/Wa 2265/19) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie potwierdził, że obowiązki weryfikacyjne statusu kontrahenta zależą od kwoty wypłaty należności. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że szczegółowa weryfikacja kontrahenta jest obligatoryjna niezależnie od wysokości płatności za nabywane usługi i powinna być stosowana również w sytuacji, gdy wartość nabywanych usług nie przekroczy limitu 2 000 000 PLN w stosunku do kontrahenta. WSA w Warszawie przyznał rację spółce wskazując, że wprowadzenie przez ustawodawcę limitu miało na celu zróżnicowanie obowiązków weryfikacyjnych w zależności od wysokości należności. Jest to kolejny wyrok, który potwierdza, iż podmiot nabywający usługi niematerialne o wartości nieprzekraczającej ustawowego limitu nie ma obowiązku dodatkowej weryfikacji swojego kontrahenta, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu uzyskującego należności.
Słów kilka o TPR
Po raz pierwszy podatnicy zobligowani do sporządzenia dokumentacji cen transferowych bądź zwolnieni z takiego obowiązku w zakresie sporządzania dokumentacji dla transakcji zawieranych pomiędzy krajowymi podmiotami powiązanymi, będą przedstawiać Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej stosowne informacje w formie tzw. formularza TPR. Formularz będzie dostępny w dwóch wersjach: TPR-P – dla osób fizycznych oraz TPR-C – dla osób prawnych. Formularze te zastąpią odpowiednio dotychczas stosowane uproszczone sprawozdania PIT-TP/CIT-TP. Celem wprowadzenia takiego rozwiązania jest poprawienie skuteczności wyboru podmiotów, które powinny zostać poddane kontroli w zakresie cen transferowych. Będzie to możliwe dzięki szczegółowym danym dotyczącym zarówno podmiotów jak i transakcji wykazywanych w formularzu. Termin na złożenie informacji co do zasady będzie upływać z końcem dziewiątego miesiąca po zakończeniu roku podatkowego, którego informacja dotyczy. Natomiast z uwagi na przesunięcie terminów wynikające z tarczy antykryzysowej 4.0, w roku 2020, dla spółek dla których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, termin na złożenie TPR upływa 31 grudnia 2020 r.
Zapoznaj się z komentarzem prawnym
