Skutki podatkowe w CIT przekształcenia spółki komandytowej w spółkę jawną
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji 16 kwietnia 2021 r. (sygn. 0112 KDIL1 2.4012.644.2020.2.PG) potwierdził, że spółka jawna, która w 2021 r. powstanie z przekształcenia spółki komandytowej, nie stanie się podatnikiem CIT. W sytuacji, w której wspólnikami spółki jawnej będą nie tylko osoby fizyczne to spółka przekształcana (tj. spółka komandytowa) zobowiązana jest dodatkowo do złożenia do urzędu skarbowego informacji o wspólnikach. Informacja ta powinna być złożona do urzędu skarbowego jeszcze przed dniem wpisu przekształcenia do Krajowego Rejestru Sądowego. Powyższe stanowisko potwierdzają również interpretacja indywidualna z dnia 15 marca 2021 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.9.2021.2.ŚS), z dnia 5 marca 2021 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.9.2021.1.JKU) oraz z dnia 26 lutego 2021 (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.538.202.1.AR).
20% sankcja VAT jest niezgodna z prawem unijnym
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. (sygn. C-935/19) orzekł, że polskie przepisy dotyczące możliwości nakładania przez organy podatkowe 20% sankcji VAT z tytułu błędnej oceny transakcji są niezgodne z Dyrektywą VAT. Obecne brzmienie przepisów narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ sankcja VAT jest nakładana bez uwzględnienia charakteru i wagi naruszenia. Możliwe jest zatem nałożenie sankcji VAT także na podatników, którzy zawyżyli zwrot VAT w wyniku błędnej kwalifikacji transakcji zwolnionej z VAT jako transakcji podlegającą temu podatkowi, nie zaś w wyniku oszustwa czy też próby uszczuplenia wpływów do skarbu państwa. Zdaniem TSUE sankcje nakładane przez państwa członkowskie nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia celów obejmujących zapewnienie prawidłowego poboru podatku i zapobieganie oszustwom podatkowym. Tym samym należało uznać, że polskie przepisy ustawy o VAT są niegodne z prawem unijnym. Wyrok TSUE stanowi podstawę do wznowienia postępowania podatkowego bądź sądowo-administracyjnego.
Wpływ amortyzacji budowli na podstawę ich opodatkowania
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 marca 2021 r. (sygn. III FSK 999/21) orzekł, że po zakończeniu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podstawa opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości jest identyczna, jak w trakcie amortyzowania tej rzeczy jako środka trwałego. Stanowi ją wartość rozumiana jako podstawa obliczania amortyzacji z 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Oznacza to, że zużycie środka trwałego nie wpływa na zmniejszenie obciążeń fiskalnych z tytułu podatku od nieruchomości i firmy nie obniżą daniny od zamortyzowanych całkowicie budowli. Zdaniem NSA wprowadzone do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rozróżnienie budowli podlegających amortyzacji i budowli całkowicie zamortyzowanych wiązało się z jedynie z wyraźnym wskazaniem w obu przypadkach daty ustalania podstawy opodatkowania. Celem ustawodawcy nie było umożliwienie podatnikom obniżenia podstawy opodatkowania budowli całkowicie zamortyzowanych, ponieważ mogłoby to doprowadzić do sytuacji, gdzie w skrajnych przypadkach podatek wyniósłby 0zł. Wyrok NSA potwierdza ukształtowaną w tym zakresie jednolitą linię interpretacyjną wojewódzkich sądów administracyjnych (m.in. wyroki: WSA w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2020 r., I SA/Ol 85/20, WSA w Łodzi z dnia 24 września 2020 r., I SA/Łd 171/20, WSA w Poznaniu z dnia 17 lipca 2020 r., I SA/Po 42/20, WSA w Lublinie z dnia 6 marca 2020 r., I SA/Lu 746/19, WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2020 r., I SA/Gl 100/20, WSA w Rzeszowie z dnia 21 lutego 2019 r., I SA/Rz 1222/18, WSA w Opolu z dnia 4 listopada 2020 r., I SA/Op 237/20, WSA w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2020 r., I SA/Bk 709/19).
Nie każda wiata jest budynkiem
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 30 lipca 2020 r. (sygn. II FSK 2872/18) brak konkretnie wytyczonych ścian nie wyklucza obiektu z definicji budynku. Do scharakteryzowania obiektu jako budynku wystarczy występowanie przegród budowlanych, do której to kategorii należy zaliczyć również elementy struktury budynku, takie jak filary słupy czy kolumny, które strukturalnie wydzielają budynek lub jego część z przestrzeni. W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była klasyfikacja wiaty na opakowania, która posiadała tylko jedną ścianę murowaną, dwie przegrody z blachy falistej i panele z siatki. Zdaniem NSA granice obiektu nie zostały wyznaczone w sposób wyraźny, a zatem nie jest możliwe dokładne ustalenie jej granic i wydzielenie jej z trójwymiarowej przestrzeni. Sąd wyraźnie podkreślił, że jeśli przegroda nie jest ścianą, to powinna móc strukturalnie pełnić rolę ściany. Elementy takie jak przegrody z blachy falistej i panele z siatki nie spełniają tej roli i mogą stanowić co najwyżej ogrodzenie obiektu. Mając to na uwadze, NSA stwierdził, że wiata nie spełnia wymogów pozwalających uznać ją za budynek.
Zapoznaj się z komentarzem prawnym
