W analizowanym przypadku spółka działa w branży motoryzacyjnej i specjalizuje się w produkcji nadwozi i naczep. W ramach swojej działalności operacyjnej podmiot sprzedaje wyroby gotowe zarówno do kontrahentów powiązanych (podmioty z grupy), jak i kontrahentów niepowiązanych (niezależni odbiorcy).
Wynagrodzenie należne spółce w analizowanym przypadku ustalane jest w oparciu o bazę kosztową, w której w skład wchodzą m.in. następujące koszty:
- materiałów wykorzystywanych do produkcji,
- zatrudnienia,
- logistyki,
- biura konstrukcyjnego,
- technologiczne,
- ogólne.
Do tak obliczonej bazy kosztowej doliczany jest następnie określony narzut zysku.
Wybór metody
W trakcie analizy transakcji, nasz zespół zweryfikował możliwość wykorzystania poszczególnych metod weryfikacji cen transferowych, gdzie stwierdzono, że najwłaściwszą metodą do zweryfikowania cen w transakcji kontrolowanej (a tym samym potwierdzenie jej rynkowego charakteru) będzie metoda koszt plus.
W analizowanym przypadku możliwe było wykorzystanie posiadanych przez spółkę danych wewnętrznych w celu ustalenia porównywalnych baz kosztowych dla sprzedaży wyrobów gotowych do kontrahentów powiązanych i niepowiązanych.
Korekty porównywalności
Istotą poprawnego wykorzystania metody koszt plus jest zastosowanie porównywalnych baz kosztowych. Aby zapewnić jak najwyższy stopień porównywalności analizowanych transakcji, w omawianym przypadku zidentyfikowano konieczność przeprowadzenia dwóch korekt porównywalności:
- korekta o terminy płatności,
- korekta o koszty handlowe.
- Korekta o terminy płatności
W badanej transakcji termin płatności określony był na jednym stałym poziomie dla kontrahentów powiązanych oraz szerokim zakresie terminów dla kontrahentów niepowiązanych. Odroczony termin płatności traktowany może być jako udzielenie kredytu kupieckiego (porównywalny do udzielenia kontrahentowi krótkoterminowego finansowania), a sprzedaż taka następuje zwykle z odpowiednim dyskontem, gdzie kwota płacona przez kontrahenta z dłuższym terminem płatności jest wyższa niż w przypadku natychmiastowej płatności.
W ramach korekty przyjęto zatem odpowiednią stopę dyskontową, obliczoną na podstawie danych publikowanych przez NBP, a w dalszej kolejności przeprowadzono kalkulację korygującą cenę sprzedaży do kontrahentów niepowiązanych do poziomu terminów płatności stosowanych w transakcji kontrolowanej.
- Korekta o koszty handlowe
W trakcie przygotowania analizy, potwierdzono – zgodnie z uzyskanymi informacjami od osób zatrudnionych w spółce – że nakład pracy przedstawicieli handlowych jest nieporównywalnie wyższy przy sprzedaży do podmiotów niepowiązanych względem nakładów pracy przy sprzedaży do podmiotów powiązanych. Stwierdzono, że koszty handlowe angażowane przy realizacji zlecenia dla kontrahentów niepowiązanych są o oszacowany procent wyższe od ponoszonych w przypadku sprzedaży do kontrahentów powiązanych. Na potrzeby analizy, tak wyznaczony procent kosztów handlowych alokowano ryczałtowo do baz kosztowych poszczególnych zleceń – zarówno dla kontrahentów powiązanych, jak i niepowiązanych.
Podsumowanie
Zastosowanie powyższych korekt porównywalności pozwoliło na ustalenie porównywalnych baz kosztowych, a w następnym kroku – przeprowadzenie analizy porównawczej i obliczenie wyniku na transakcji kontrolowanej oraz odniesienie go do wyznaczanego przedziału rynkowego w transakcjach realizowanych z kontrahentami niepowiązanymi.
