Usługi udostępnienia powierzchni wirtualnej na cele reklamowe nie stanowią świadczeń o podobnym charakterze do usług reklamy – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach. Sprawa dotyczyła Spółki, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych. Spółka nie umieszcza na tej przestrzeni własnych reklam, lecz odsprzedaje ją po wyższych cenach innym podmiotom.
Charakterystyka działalności Spółki
Spółka posiada platformę, która łączy reklamodawców i wydawców (właścicieli portali internetowych). Wydawcy rejestrują się na platformie Spółki i zamieszczają swoje oferty emisji artykułów sponsorowanych. Spółka weryfikuje zamieszczane oferty, moderuje je oraz prezentuje w swoim katalogu – w bazie ofert. Spośród dostępnych ofert reklamodawcy wybierają takie, które najbardziej odpowiadają ich wymaganiom i je opłacają. Zamówienia automatycznie trafiają do wybranych wydawców, którzy są odpowiedzialni za ich realizację.
Nieingerencja w treści i dodatkowe usługi
Spółka wskazała również, że co do zasady nie ingeruje w zamieszczane treści reklamowe (jedynie za dodatkową opłatą oferuje opracowanie treści artykułu sponsorowanego na rzecz danego klienta).
Wniosek do Krajowej Informacji Skarbowej
Spółka wystąpiła do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z wnioskiem o wydanie indywidualnie interpretacji podatkowej, w celu potwierdzenia, że nabycie od kontrahentów zagranicznych przestrzeni reklamowej na portalach internetowych celem ich dalszej odsprzedaży nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 17 listopada 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.515.2022.2.BJ, stwierdził jednak, że kwoty wypłacane kontrahentom zagranicznym za zakupioną powierzchnię reklamową stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług reklamowych, a w konsekwencji od wypłacanego im wynagrodzenia Spółka musi pobierać podatek u źródła. Spółka nabywa bowiem „na własność” przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych, które mogą być wykorzystane jedynie w celu reklamowym.
Zdaniem organu podatkowego, kierując się wytycznymi zawartymi w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, świadczenia opisane przez Spółkę należy uznać za usługi reklamowe (zakup prawa do zamieszczenia na nabytej powierzchni reklamy, które Spółka odsprzedaje innym podmiotom). Powyższą argumentację wspiera również klasyfikacja statystyczna. W dziale 73 PKWiU jako usługi reklamowe sklasyfikowano usługi dotyczące pośrednictwa w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe (73.12).
Orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach
Spółka zaskarżyła otrzymaną interpretację i wygrała przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach. W wyroku z 9 stycznia 2024 r. (sygn. akt I SA/Gl 118/23) Sąd zauważył, że podmioty zagraniczne (wydawcy) świadczą na rzecz Spółki usługę, która stanowi jedno z ogniw składających się na łańcuch zdarzeń prowadzących do emisji reklam. Z perspektywy klientów nabywających za pośrednictwem portalu Spółki (tj. reklamodawców) dostęp do przestrzeni reklamowej, działalność Spółki można w istocie uznać za usługę reklamową lub zbliżoną do usługi reklamowej. Jednak, z perspektywy Spółki – nie nabywa ona od podmiotów zagranicznych usługi reklamowej lub innego świadczenia podobnego do usługi reklamowej.
Zdaniem WSA w Gliwicach, do uznania czynności za usługę reklamową nie jest wystarczające by była ona w jakikolwiek sposób związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji bez wykazania związku podmiotowego z prowadzoną działalnością.
W konsekwencji, należy uznać, że nabywanie usług udostępniania powierzchni internetowych nie stanowi świadczeń o podobnym charakterze do usług reklamowych, i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.
Porównanie z orzecznictwem WSA w Krakowie
W omawianym wyroku WSA w Gliwicach przyjął za własne stanowisko przedstawione w wyroku WSA w Krakowie z 23 listopada 2023 r., sygn. akt. I SA/Kr 75/23, który został wydany w zbliżonym stanie faktycznym i prawnym. Na moment przygotowywania niniejszego artykułu oba wspomniane powyżej wyroki WSA są nieprawomocne.
